در زیر به ده نکته بسیار بسیار مهم در مورد درمان هیپرلیپیدمی در دیابت (بر اساس هاریسون ۲۰۲۰) اشاره می‌کنیم:
نکته اول: شایعترین الگوى دیسلیپیدمى در بیماران دیابتى، هیپرترىگلیسریدمى و کاهش HDL است.
نکته دوم: به تمام بیماران مبتلا به دیابت باید تغییر الگوى زندگى شامل رژیم غذایى، کاهش وزن و افزایش فعالیت جسمانى توصیه شود.
نکته سوم: اگر در بیمار مبتلا به دیابت سطح ترىگلیسرید بیش از mg/dL150 و سطح HDL کمتر از mg/dL40 در مردان و کمتر از mg/dL50 در زنان باشد، باید بر اصلاح الگوى زندگى و کنترل قند خون بیشتر تأکید شود و اگر سطح ترىگلیسرید بالاتر از mg/dL500 بماند، درمان با روغن ماهى و داروهاى فیبرات و Icosapent خطر پانکراتیت را کاهش مىدهند.
نکته چهارم: تمام بیماران مبتلا به دیابت و بیمارى قلبى عروقى آترواسکلروتیک باید درمان استاتین شدید دریافت کنند.
نکته پنجم: در بیمارانى که ۴۰ تا ۷۵ سال سن دارند در صورت عدم وجود عامل خطرساز دیگر باید به فکر درمان استاتینى با شدت متوسط (با هدف رسیدن به LDL کمتر از ۱۰۰) و در صورت وجود عامل خطرساز دیگر باید به فکر درمان استاتینى شدید (با هدف رسیدن به LDL کمتر از ۷۰) بود.
نکته ششم: در بیمارانى که بین ۲۰ تا ۳۹ سال سن دارند، در صورت وجود عامل خطرساز دیگر باید به فکر درمان استاتینى متوسط بود.
نکته هفتم: معمولاً آتورواستاتین و روسوواستاتین، بخوبى تحمل مىشوند، اگر در دوزهاى پائین شروع شوند و بتدریج دوز آنها افزایش یابد تا سطح لیپیدها به هدف مورد نظر برسد. آتورواستاتین استاتین انتخابى در بیماران مبتلا به بیمارى کلیوى است.
نکته هشتم: مصرف استاتینها با افزایش مختصر خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ همراه است؛ اما سودمندى استاتینها بر روى سیستم قلبى عروقى بر این افزایش خطر ناچیز مىچربد!
نکته نهم: مصرف نیاسین با افزایش خطر بیشتر ابتلا به دیابت نوع ۲ (یا بدتر شدن وضعیت کنترل قند خون) همراه است و از آنجا بر روى سیستم قلبى عروقى اثر مثبت ندارد، تجویز آن در دیابت توصیه نمىشود.
نکته دهم: اگر در بیمار مبتلا به دیابت با کمک استاتینها نتوان به سطح مورد هدف LDL رسید (و یا اگر بیمار این داروها را تحمل نکند)، باید به فکر افزودن ازهتیمایب یا مهار کننده PCSK9 (مانند آلیروکوماب) بود.
