در مورد درمان فیبریلاسیون دهلیزی یا AF به ده نکته مهم زیر توجه کنید:
نکته اول: درمان AF با سه هدف انجام می‌شود: ۱- پیشگیری از ترومبوآمبولی؛ ۲- کنترل سرعت ضربان قلب؛ ۳- کنترل ریتم قلب.
نکته دوم: در بیماران مبتلا به AF بدون درمان ضد انعقادى خطر سکته مغزى سالانه ۶-۵% است (در بیمارى روماتیسمى دریچهاى بیش از ۱۰%). از جمله دیگر عواملى که بر خطر سکته مغزى مىافزایند، مىتوان به سابقه سکته، دیابت، هیپرتانسیون، نارسایى قلبى، بزرگى دهلیز چپ و افزایش سن اشاره کرد.
نکته سوم: برگرداندن AF به ریتم طبیعى از خطر سکته مغزى نمىکاهد.
نکته چهارم: در بیمارانى که دچار AF حملهاى، مداوم یا دائمى هستند و منعى براى درمانهاى ضد انعقادى در آنها وجود ندارد، باید درمان با وارفارین با هدف این که INR به ۲ یا ۳ برسد، آغاز شود.
نکته پنجم: در بیماران مبتلا به AF براى کنترل سرعت ضربان قلب از دیگوکسین، بتابلوکرها یا کلسیمبلوکرها استفاده مىشود. بندرت نمىتوان با روشهاى دارویى سرعت ضربان بطن را کنترل کرد و در این حالت از Catheter Ablation گره AV و نصب ضربانساز دائم استفاده مىشود.
نکته ششم: در بیماران مبتلا به AF دیگوکسین، بویژه در کنار سایر داروها به کنترل تعداد ضربان قلب کمک مىکند، اما معمولاً به تنهایى استفاده نمىشود (بویژه در AF حاد). دیگوکسین پاسخ بطنى را در حالت استراحت آهسته مىکند، اما در حین فعالیت، مجددا ضربان قلب بیمار بالا مىرود. امروز استفاده از دیگوکسین براى کنترل پاسخ بطنى منحصر به بیمارانى شده است که علاوه بر AF دچار نارسایى قلبى هم هستند.
نکته هفتم: در بیماران مبتلا به AF برای کنترل ریتم قلبی اگر AF با اختلالات همودینامیک همراه باشد، کاردیوورسیون الکتریکى (۱۰۰ تا ۳۶۰ ژول) درمان انتخابى است.
نکته هشتم: در بیماران مبتلا به AF برای کنترل ریتم قلبی در صورتى که اختلال همودینامیک وجود نداشته باشد، دو حالت وجود دارد: ۱- کمتر از ۴۸ ساعت از آغاز AF گذشته باشد و ۲- بیش از ۴۸ ساعت از آغاز AF گذشته باشد. در این دو حالت رویکرد متفاوت است.
نکته نهم: در بیماران مبتلا به AF برای کنترل ریتم فلب اگر کمتر از ۴۸ ساعت از آغاز AF گذشته باشد، از کاردیوورسیون الکتریکى یا دارویى بدون آنتىکواگولاسیون استفاده مىشود.
نکته دهم: در بیماران مبتلا به AF برای کنترل ریتم فلب اگر بیش از ۴۸ ساعت از شروع AF گذشته باشد (و یا اگر طول مدت آریتمى نامشخص باشد)، خطر ایجاد ترومبوز بالا است. در این حالت پیش از انجام کاردیوورسیون باید براى حداقل ۳ هفته داروهاى ضد انعقادى تجویز شود. (البته مىتوان اکوکاردیوگرافى از راه مرى انجام داد و اگر ترومبوز دهلیزى وجود نداشته باشد، کاردیوورسیون انجام داد). پس از انجام موفقیتآمیز کاردیوورسیون باید داروهاى ضد انعقادى براى ۴ هفته ادامه یابند.
