مهمترین نکات عفونی مربوط به آزمون دستیاری اردیبهشت ۱۴۰۴ را با هم مرور می‌کنیم:
نکته اول:در سل ادراری U/A در ۹۰% بیماران غیر طبیعى بوده، پیورى و هماچورى را نشان مىدهد. در صورتى که پیورى وجود داشته باشد، اما ادرار اسیدى بوده، کشت آن منفى باشد، شک به بیمارى سل افزایش مىیابد. در IVP، کلسیفیکاسیون و تنگى حالب دیده مىشود. در ۹۰% موارد، کشت سه نمونه ادرار صبحگاهى تشخیص را مسجل مىکند.
نکته دوم: تشخیص کزاز بر یافتههاى بالینى استوار است. کشت کلوستریدیوم تتانى از زخم از تشخیص حمایت مىکند.
نکته سوم: در مننژیت مننگوککى بدون عارضه، ۷ روز درمان با آنتىبیوتیکهاى وریدى کفایت مىکند. خود بیمار و کسانى که با وى تماس نزدیک داشتهاند باید پروفیلاکسى دریافت کنند. براى این منظور در بالغین، ریفامپین به میزان ۶۰۰ میلىگرم هر ۱۲ ساعت براى ۲ روز و در کودکان با سن بیشتر از ۱ سال، ریفامپین به میزان mg/kg10 هر ۱۲ ساعت براى دو روز تجویز مىشود. تجویز ریفامپین در زنان باردار توصیه نمىشود. در بزرگسالان مىتوان بجاى ریفامپین از یک دوز آزیترومایسین (۵۰۰ میلىگرم) و یا یک تزریق داخل عضلانى سفتریاکسون (۲۵۰ میلىگرم) استفاده کرد.
نکته چهارم: براى درمان اولین اپىزود کولیت پسودومامبرانو، در صورت امکان اولین قدم قطع تمامى داروهاى ضد میکروبى است. امروزه استاندارد این است که بلافاصله درمان ضد CDI هم آغاز شود. تجویز خوراکى وانکومایسین، فیداکسومایسین به عنوان خط اول درمان توصیه مىشود. زمانى که این دو دارو در دسترس نباشند، از مترونیدازول خوراکى استفاده مىگردد. تجویز داخل وریدى وانکومایسین براى درمان CDI بىفایده است و فیداکسومایسین هم تنها بصورت خوراکى موجود است.
نکته پنجم: در مننژیت ناشى از لیستریا منوسیتوژن درمان با آمپىسیلین براى حداقل ۳ هفته صورت مىگیرد؛ در بیماران بشدت ناخوش اغلب جنتامایسین نیز به رژیم درمانى اضافه مىشود. در بیماران حساس به پنىسیلین مىتوان از TMP/SMX استفاده کرد.
نکته ششم: در آرتریت چرکی، پس از آسپیراسیون مایع مفصلی، اگر در اسمیر کوکسى گرم مثبت مشاهده شود، از وانکومایسین داخل وریدى استفاده مىشود. اگر شک به عفونت با استافیلوکک مقاوم به متىسیلین وجود نداشته باشد، باید از سفازولین یا اگزاسیلین یا نافسیلین استفاده شود.
نکته هفتم: در درگیری ستون مهره‌ها با کمک رادیوگرافی می‌توان بین بروسلوز و سل فرق گذاشت: در بروسلوز بخش لومبار و سایر بخشهاى مهره‌ها گرفتار مىشود، اما در بروسلوز بخش دورسولومبار درگیر است. در بروسلوز استئوفیت (قدامى طرفى) ایجاد مىشود و در سل استئوفیت ناشایع است.
نکته هشتم: به چند تفاوت دیگر در رادیوگرافی ستون مهره‌ها در بیماران مبتلا به سل و بروسلوز توجه کنید: در بروسلوز دیسکیت دیررس و در سل زودرس است. در بروسلوز تغییر شکل بدنه مهره‌ها دیررس است و در سل زودرس و از همان ابتدا مشهود است. در بروسلوز بندرت نخاع تحت فشار قرار مىگیرد، اما در سل تحت فشار قرار گرفتن نخاع شایع است.
نکته نهم: استافیلوکک ارئوس از طریق انتروتوکسین ایجاد مسمومیت غذایی می‌کند و اسهال مهاجم بوجود نمی‌آورد. آن دسته از بیمارىهاى باکتریایى که در نتیجه رها شدن انتروتوکسین در خارج از بدن میزبان ایجاد مىشوند (استافیلوکک ارئوس یا باسیلوس سرئوس)، کوتاهترین دوره انکوباسیون را دارند (۱ تا ۶ ساعت) و معمولاً کمتر از ۱۲ ساعت بطول مىانجامند. بیشتر مسمومیتهاى غذایى استافیلوککى توسط افراد حامل ایجاد میشوند. در چنین حالتى، اسهال، تهوع، استفراغ و کرامپ شکمى بطور شایع روى مىدهند، اما تب ناشایع است.
نکته دهم: در ابتدا ممکن است تظاهرات بالینى آبسه ریه شبیه به پنومونى باشند (تب، سرفه، خلط و درد قفسه سینه). اگر تظاهرات اولیه تدریجىتر و آرام باشند (شامل تعریق شبانه، خستگى و آنمى) باید به فکر آبسه بىهوازى بود. در معاینه بالینى تب، خرابى دندانها یا بیمارى لثه و صداهاى ریوى آمفوریک و یا کاورنو وجود دارند. از جمله دیگر یافتهها مىتوان به وجود کلابینگ و فقدان رفلکس Gag اشاره کرد. درمان آبسه ریوى اولیه با کمک کلیندامایسین یا بتالاکتام ـ بتالاکتاماز داخل وریدى شروع مىشود.
