علل سرگیجه را می‌خوانیم. بر اساس رفرانس گوش و حلق و بینی، به بیماری منیر می‌پردازیم:
نکته اول: تشخیص قطعی بیماری منیر بر این اساس است: ۱- دو یا تعداد بیشتری اپی‌زود سرگیجه که هر کدام ۲۰ دقیقه تا ۱۲ ساعت طول می‌کشند؛ ۲- وجود کاهش شنوایی حسی عصبی در یک گوش با فرکانس پائین تا متوسط در حداقل یک بار ادیوگرام؛ ۳- وجود علایم مربوط به گوش بصورت نوسانی (کاهش شنوایی، وزوز گوش یا احساس پری گوش)؛ ۴- عدم وجود تشخیص بهتر دیگر.
نکته دوم: بیماری منیر در زنان مختصری شایع‌تر است و در دهه ۳ تا ۷ مشاهده می‌شود. بندرت بیماری در دو گوش همزمان ظاهر می‌شود و اغلب یک گوش گرفتار می‌شود و سال‌ها بعد گوش دیگر مبتلا می‌گردد.
نکته سوم: در بیماری منیر سرگیجه دوره‌ای است و از چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشد. بیمار اغلب دچار تهوع و استفراغ هم هست. بین دوره‌ها بیمار بدون علامت است.
نکته چهارم: در بیماری منیر ممکن است بیمار دچار Drop Attack شود که Tumarkin Crisis نام دارد. این حالت با سقوط خودبخود و ناگهانی بدون از از دست رفتن هوشیاری مشخص می‌شود.
نکته پنجم: ممکن است در حین حمله حاد بیماری منیر نیستاگموس وجود داشته باشد، البته بیشتر بیماران در هنگام مراجعه به مطب معاینه طبیعی دارند.
نکته ششم: در بیماری که دچار کاهش شنوایی حسی عصبی یک طرفه یا نامتقارن و سرگیجه است، باید MRI مغز با و بدون کنتراست انجام شود تا شوانوم وستیبولر و دیگر پاتولوژی‌های رتروکوکلئار رد شوند.
نکته هفتم: در بیماری منیر، در ادیوگرام کاهش شنوایی در فرکانس‌های پائین شدیدتر است.
نکته هشتم: بیماری منیر در اثر ازدیاد اندولنف ایجاد می‌شود.
نکته نهم: درمان بیمار منیر ابتدا محافظه‌کارانه است: 1- استفاده از داروهای مهار کننده وستیبول؛ ۲- رژیم کم نمک (کمتر از ۱۵۰۰ میلی‌گرم سدیم در روز)؛ ۳- استفاده از دیورتیک‌های حفظ کننده پتاسیم. می‌توان برای کنترل حملات حاد از استروئیدهای سیستمیک برای مدتی کوتاه استفاده کرد. بتاهیستین در درمان اپی‌زودهای سرگیجه موثر است.
نکته دهم: بیماری منیر مقاوم نیاز به درمان‌های تهاجمی‌تری دارد. برای این منظور از روش‌های جراحی مختلفی استفاده می‌شود.
