در زیر به ده نکته بسیار بسیار مهم در مورد درمان هیپرلیپیدمی در دیابت (بر اساس هاریسون 2020) اشاره می‌کنیم:
نكته اول: شايعترين الگوى ديسليپيدمى در بيماران ديابتى، هيپرترىگليسريدمى و كاهش HDL است.
نكته دوم: به تمام بيماران مبتلا به ديابت بايد تغيير الگوى زندگى شامل رژيم غذايى، كاهش وزن و افزايش فعاليت جسمانى توصيه شود.
نكته سوم: اگر در بيمار مبتلا به ديابت سطح ترىگليسريد بيش از mg/dL150 و سطح HDL كمتر از mg/dL40 در مردان و كمتر از mg/dL50 در زنان باشد، بايد بر اصلاح الگوى زندگى و كنترل قند خون بيشتر تأكيد شود و اگر سطح ترىگليسريد بالاتر از mg/dL500 بماند، درمان با روغن ماهى و داروهاى فيبرات و Icosapent خطر پانكراتيت را كاهش مىدهند.
نكته چهارم: تمام بيماران مبتلا به ديابت و بيمارى قلبى عروقى آترواسكلروتيك بايد درمان استاتين شديد دريافت كنند.
نكته پنجم: در بيمارانى كه 40 تا 75 سال سن دارند در صورت عدم وجود عامل خطرساز ديگر بايد به فكر درمان استاتينى با شدت متوسط (با هدف رسيدن به LDL كمتر از 100) و در صورت وجود عامل خطرساز ديگر بايد به فكر درمان استاتينى شديد (با هدف رسيدن به LDL كمتر از 70) بود.
نكته ششم: در بيمارانى كه بين 20 تا 39 سال سن دارند، در صورت وجود عامل خطرساز ديگر بايد به فكر درمان استاتينى متوسط بود.
نكته هفتم: معمولاً آتورواستاتين و روسوواستاتين، بخوبى تحمل مىشوند، اگر در دوزهاى پائين شروع شوند و بتدريج دوز آنها افزايش يابد تا سطح ليپيدها به هدف مورد نظر برسد. آتورواستاتين استاتين انتخابى در بيماران مبتلا به بيمارى كليوى است.
نكته هشتم: مصرف استاتينها با افزايش مختصر خطر ابتلا به ديابت نوع 2 همراه است؛ اما سودمندى استاتينها بر روى سيستم قلبى عروقى بر اين افزايش خطر ناچيز مىچربد!
نكته نهم: مصرف نياسين با افزايش خطر بيشتر ابتلا به ديابت نوع 2 (يا بدتر شدن وضعيت كنترل قند خون) همراه است و از آنجا بر روى سيستم قلبى عروقى اثر مثبت ندارد، تجويز آن در ديابت توصيه نمىشود.
نكته دهم: اگر در بيمار مبتلا به ديابت با كمك استاتينها نتوان به سطح مورد هدف LDL رسيد (و يا اگر بيمار اين داروها را تحمل نكند)، بايد به فكر افزودن ازهتيمايب يا مهار كننده PCSK9 (مانند آليروكوماب) بود.
