درمان کتواسیدوز دیابتی بسیار مهم است و بسیار بسیار سوالی. در زیر به ده نکته مهم در مورد این عارصه مهم دیابت اشاره می‌کنیم:
نکته اول: تائید تشخیص کتواسیدوز دیابتی با این موارد انجام می‌شود: 1- بالا بودن گلوکز سرم؛ 2- بالا بودن بتا هیدروکسی بوتیرات سرم؛ 3- وجود اسیدوز متابولیک.
نکته دوم: بیمار مبتلا به کتواسیدوز دیابتی باید در بیمارستان پذیرش شود. در این موارد نیاز به بستری در ICU است: 1- دشواری تنفس؛ 2- اختلال هوشیاری؛ 3- pH کمتر از 7.
نکته سوم: در کتواسیدوز دیابتی جایگزینی مایعات با تجویز 2 تا 3 لیتر سالین 0.9% یا رینگر لاکتات در مدت 1 تا 3 ساعت شروع می‌شود و بعد با سالین 0.45% ادامه می‌یابد. زمانی که گلوکز خون به 250 برسد، گلوکز 5% هم به مایعات اضافه می‌شود.
نکته چهارم: در کتواسیدوز دیابتی، در ابتدا انسولین رگولر داخل وریدی بصورت یکجا با دوز 0.1 واحد به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تجویز می‌شود و بعد بصورت تزریق مداوم داخل وریدی با دوز 0.1 واحد به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در ساعت، تجویز آن ادامه می‌یابد.
نکته پنجم: در کتواسیدوز دیابتی اگر پتاسیم اولیه سرم کمتر از 3.3 میلی‌اکی‌والان در لیتر باشد، نباید انسولین تجویز شود تا زمانی که سطح پتاسیم تصحیح شود.
نکته ششم: در کتواسیدوز دیابتی ذخایر پتاسیم تخلیه می‌شوند و در حین درمان با انسولین و مایعات عوامل مختلفی (از جمله رانده شدن پتاسیم به داخل سلول‌ها توسط انسولین) سبب هیپوکالمی می‌شود. بنابراین به محض آن که برون‌ده ادراری کافی برقرار شود و سطح پتاسیم طبیعی شود، باید جایگزینی پتاسیم شروع شود.
نکته هفتم: در کتواسیدوز دیابتی با وجود کمبود بی‌کربنات معمولا نیاز به تجویز بی‌کربنات نمی‌شود؛ مگر در صورت وجود اسیدوز شدید: pH<7.
نکته هشتم: در کتواسیدوز دیابتی ممکن است هیپوفسفاتمی ایجاد شود، اما جایگزینی فسفات مفید نیست و تنها اگر سطح فسفات به کمتر از 1 میلی‌گرم در دسی‌لیتر برسد، باید به فکر تجویز فسفات بود.
نکته نهم: در جریان کتواسیدوز دیابتی باید فشار خون، نبض، تنفس، وضعیت منتال و برون‌ده ادراری هر 1 تا 4 ساعت کنترل شود.
نکته دهم: در کتواسیدوز دیابتی اگر سطح پتاسیم ابتدایی بالاتر از 5.2 میلی‌اکی‌والان در لیتر باشد، نباید پتاسیم تجویز شود.
