تیازیدها داروی بسیار مهمی هستند و کاربرد زیبادی هم دارند. در زیر به ده نکته بسیار مهم کاربردی و تستی در مورد این داروها می‌پردازیم:
نکته اول: هیدروکلروتیازید سردسته دیورتیک‌های تیازیدی است و این دارو و تمام دیگر داروهای این دسته از مشتقات سولفونامیدها هستند. به همین جهت ممکن است در بیمارانی که به سولفونامیدها حساس هستند، آلرژی ایجاد کنند.
نکته دوم: تیازیدها بازجذب کلرید سدیم را در سگمان ابتدایی لوله خمیده دور نفرون مهار می‌کنند.
نکته سوم: تیازیدها از راه خوراکی فعال هستند و مدت اثر آن‌ها 6 تا 12 ساعت است که به طور قابل توجهی طولانی‌تر از مدت اثر دیورتیک‌های موثر بر قوس هنله مانند فورسماید است.
نکته چهارم: تیازیدها دفع کلسیم در ادرار را کاهش می‌دهند (بر عکس دیورتیک‌های موثر بر قوس هنله که دفع کلسیم در ادرار را افزایش می‌دهند). به همین دلیل گاه برای پیشگیری از ایجاد سنگ ادراری کلسیمی از آن‌ها استفاده می‌شود.
نکته پنجم: تیازیدها می‌توانند سبب هیپوناترمی ترقیقی شوند.
نکته ششم: کاربرد اصلی تیازیدها، درمان هیپرتانسیون است. از این داروها در درمان شرایط ادماتوی مزمن مانند نارسایی قلبی هم استفاده می‌شود (البته در این مورد معمولا دیورتیک‌های موثر بر قوس هنله ترجیح داده می‌شوند).
نکته هفتم: درمان مزمن با تیازیدها با دفع پتاسیم همراه است. این داروهای می‌توانند سبب آلکالوز متابولیک هیپوکالمیک شوند.
نکته هشتم: در بیماران مبتلا به دیابت، تیازیدها می‌توانند سبب هیپرگلیسمی شوند.
نکته نهم: تیازیدها در برخی از بیماران سبب افزایش سطح اسید اوریک و لیپیدهای سرم می‌شوند.
نکته دهم: تیازیدها با دیورتیک‌های موثر بر قوس هنله اثر سینرژیستیک دارند و در صورت تجویز همزمان سبب دیورز شدید می‌شوند.
