نکته اول: فیبریلاسیون دهلیزى یا AF شایعترین آریتمى پایدار قلبى است.
نکته دوم: در AF تحریکات دهلیزى سریع و نامنظم است و به تعداد زیاد (۳۰۰ تا ۶۰۰ ایمپالس در دقیقه) تولید مىشوند. برخى از این ایمپالسها مىتوانند به بطن هدایت شوند و بسیارى دیگر هم هدایت نمىشوند. ایمپالسهاى هدایت شده از نظم و ترتیب خاصى برخوردار نیستند و ضربانهاى بطنى در فیبریلاسیون دهلیزى بطور نامنظمى نامنظم هستند (Irregularly Irregular). تعداد ضربانهاى هدایت شده به بطن کاملاً وابسته به قابلیت هدایت گره AV است و در افراد سالم حدود ۱۶۰-۱۲۰ مىباشد.
نکته سوم: شیوع AF با افزایش سن زیاد مىشود، بطورى که بیش از ۵% از افراد بالای ۷۰ سال، حملات AF را تجربه مىکنند.
نکته چهارم: بسیارى از افراد مبتلا به AF بدون علامت هستند، بنابراین شیوع واقعى این آریتمى بیش از آن است که تخمین زده مىشود.
نکته پنجم: در برخى موارد AF اتیولوژىهاى شناخته شدهاى دخیل هستند که از آن جمله مىتوان به پرکارى تیروئید و مصرف زیاد الکل اشاره کرد.
نکته ششم: در مواجهه با بیمار مبتلا به AF باید بیمار از نظر علل قابل برگشت (مانند هیپرتیروئیدیسم یا آنمى) بررسى شود و نیز حتما اکوکاردیوگرافى انجام شود و وجود اختلالات ساختمانى یا نارسایى قلب مشخص شود.
نکته هفتم: چنانچه بیمار مبتلا به AF دچار پر فشارى خون باشد باید تشخیص و درمان انجام شود، زیرا هیپرتانسیون از جمله عوامل مهم مستعد کننده براى AF است.
نکته هشتم: در جریان AF به سبب استاز خون در داخل قلب لخته ایجاد مىشود و خطر ترومبوآمبولى و سکته مغزى وجود دارد.
نکته نهم: شایعترین روش براى تعیین خطر سکته مغزى در AF استفاده از نمرهبندى CHA2DS2-VASc است (C: نارسایى قلبى، H: هیپرتانسیون، A: سن برابر یا بیشتر از ۷۵ سال، D: دیابت ملیتوس، S: سکته مغزى قبلى، V: بیمارى عروقى مانند MI قبلى، A: سن ۷۴-۶۵ سال، S: جنس مؤنث). براى تمام موارد بجز سابقه سکته مغزى یا TIAو سن برابر یا بیشتر از ۷۵ سال یک نمره به بیمار داده مىشود و براى سابقه سکته مغزى یا TIA و سن برابر یا بیشتر از ۷۵ سال بیمار دو نمره مىگیرد. نمره ۰ نشان مىدهد که خطر سکته مغزى کم است.
نکته دهم: در نمرهبندى CHA2DS2-VASc اگر امتیاز محاسبه شده براى بیمار صفر باشد و یا آن که بیمار خانمى بدون بیمارى قلبى شناخته شده و سن کمتر از ۶۵ سال باشد که تنها به دلیل جنس مؤنث امتیاز یک گرفته است، نیازى به مصرف داروهاى ضد انعقادى نمىباشد، اما در غیر این صورت تجویز آسپیرین یا داروهاى ضد پلاکتى کافى نیست و باید داروى ضد انعقادى خوراکى تجویز شود.
