نکته اول: علت لغزش اپىفیز پروگزیمال فمور مشخص نیست، اما بیمارى در نوجوانان چاق با دستگاه تناسلى کوچک (Frohlich Adipogenital Syndrome) و یا نوجوانان لاغر و بلند قد با رشد سریع و ناگهانى بیشتر دیده مىشود.
نکته دوم: افزایش وزن نقش مهمى در لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور دارد. بیماری عمدتا پسربچههاى ۱۰ تا ۱۶ ساله را گرفتار مىکند.
نکته سوم: لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور در بیشتر موارد یک طرفه است.
نکته چهارم: در لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور در مرحله حاد علایم شبیه به شکستگى گردن استخوان ران است و اغلب ضربه ملایمى سبب ایجاد آن شده است.
نکته پنجم: در نوع مزمن لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور، لنگیدن، درد و محدودیت حرکات مفصل وجود دارد. محدودیت حرکت مفصل بیشتر در فلکسیون، روتاسیون و ابداکسیون وجود دارد.
نکته ششم: در لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور فلکسیون کنتراکچر وجود ندارد.
نکته هفتم: در لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور تغییر شکل اندام تحتانى بصورت کوتاه شدن و چرخش به خارج دیده مىشود.
نکته هشتم: در لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور، در رادیوگرافى نیمرخ لغزندگى دیده مىشود.
نکته نهم: براى درمان لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور، در مواردى که لغزش ناگهانى است، باید بیمار را از گذاشتن وزن روى اندام مبتلا منع کرد و بعد با یا بدون جا اندازى (بر اساس شدت لغزش) سر و گردن استخوان فمور را با پیچ ثابت کرد.
نکته دهم: برای درمان موارد مزمن لغزش اپی‌فیز فوقانی فمور، اگر لغزش شدید باشد و محدودیت حرکات مفصل ران و تغییر شکل عضو بوجود آورده باشد، باید تغییر شکل را با استئوتومى گردن استخوان یا ناحیه بین تروکانترى تصحیح کرد.
