براى خانم ۶۳ ساله با شکایت خونریزى گوارشى تحتانى و تشخیص آدنوکارسینوم کولون در کولونوسکوپى که شواهد درگیرى دوردست ندارد، کدام درمان زیر مناسب است؟
الف) جراحى
ب) کموتراپى
ج) رادیوتراپى
د) ایمونوتراپى
در کانسر کولورکتال، در بیمارانى که بیمارى قابل رزکسیون است، رزکسیون جراحى درمان انتخابى مىباشد. در این حالت، سگمان درگیر کولون به همراه مزانتر مربوط به آن که حاوى تمامى عقدههاى لنفاوى تخلیه کننده سگمان است برداشته مىشود. تصمیمگیرى براى شیمىدرمانى بعد از جراحى (شیمىدرمانى ادجوان) بر اساس یافتههاى پاتولوژیک گرفته مىشود. در مرحله ۱ بیمارى انجام شیمىدرمانى توصیه نمىشود. (گزینه الف)
آقاى ۶۰ ساله مورد سیروز در زمینه هپاتیت B با کاهش سطح هوشیارى مراجعه کرده است. در آزمایشات خون و مایع آسیت، یافتههاى زیر به دست آمده است. این یافتهها با کدام تشخیص مطابق است؟
Acites Fluid: Alb:1.2gr/dL, WBC:600, PMN:80%,
Lymph:20%, Glucose: 120, Total Pro:1.5g/dL,
Serum Alb:3g/dL
الف) نارسایى قلبى
ب) پریتونیت باکتریایى خودبخودى
ج) پریتونیت سلى
د) بدخیمى پریتوان
تشخیص پریتونیت باکتریایى خودبخود است. در هر بیمار مبتلا به سیروز و آسیت، در صورتى که از نظر بالینى وضعیت به هم بریزد باید پاراسنتز تشخیصى انجام شود. در صورتى که بیش از ۲۵۰ PMN در هر mm3 مایع آسیت وجود داشته باشند، تشخیص SBP قویا مطرح مىشود و باید بسرعت و تا زمانى که نتایج کشت خون و مایع آسیت آماده شوند، درمان Empiric آغاز گردد. درمان معمولاً با سفالوسپورینهاى نسل ۳ داخل وریدى آغاز مىشود. (گزینه ب) مشابه این تست بارها تکرار شده است!!
آقاى ۲۵ ساله با شکایت زردى چشم مراجعه کرده است. با توجه به آزمایشات زیر، کدام تشخیص مطرح مىباشد؟
Total Bil:4mg/dL
Direct Bil:0.4mg/dL
AST: 13IU/mL
ALT: 17IU/mL
ALP: 205 IU/mL
الف) ژیلبرت
ب) سندرم روتور
ج) سندرم دوبین جانسون
د) کلستاز
بیمار مبتلا به سندرم ژیلبرت است. سندرم ژیلبرت با هیپربیلىروبینمى خفیف و غیر کنژوگه، طبیعى بودن آزمونهاى استاندارد کبدى و طبیعى بودن بافتشناسى کبد (بجز افزایش مختصر پیگمان لیپوفوشین در برخى از بیماران) مشخص مىشود. در این بیمارى معمولاً غلظت سرمى بیلىروبین کمتر از mg/dL3 است. ممکن است در بیمار سطح بیلىروبین نوسان داشته باشد و در حداقل ۲۵% از بیماران به دنبال پیگیرى طولانى مدت بطور موقت سطح طبیعى بیلىروبین گزارش مىشود. عواملى نظیر استرس، خستگى، مصرف الکل، کاهش دریافت کالرى و ناخوشىهاى همزمان سبب افزایش سطح بیلىروبین و افزایش دریافت کالرى یا مصرف داروهاى القاء کننده آنزیمها سبب پائین آمدن سطح بیلىروبین مىشوند. سندرم ژیلبرت اغلب در هنگام بلوغ یا مدت کوتاهى بعد از آن و یا در دوران بزرگسالى در حین انجام آزمایشهاى روتین تشخیص داده مىشود. در این بیماران اختلال در برداشت کبدى بیلىروبین و کنژوگاسیون آن وجود دارد. شیوع این سندرم را تا بیش از ۸% تخمین مىزنند. بیمارى در مردان شایعتر است. (گزینه الف) مشابه این تست بارها تکرار شده است!!
