با هم ده نکته بسیار مهم و تستى و کاربردى در مورد درمان نارسایى قلب مرور مىکنیم:
نکته اول: داروهاى مهار کننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین مانند انالاپریل در بیماران مبتلا به نارسایى قلبى با EF پائین با یا بدون علامت مفید واقع مىشوند. تجویز این داروها با دوز پائین شروع شده، بتدریج دوز آنها به حداکثر مقدار توصیه شده یا حداکثر مقدار قابل تحمل توسط بیمار افزایش داده مىشود. مقادیر بالاتر دارو اثرات مفید بیشترى دارد.
نکته دوم: استفاده همزمان از بتابلوکرها با ACEIs و ARBs سبب کاهش سرعت پیشرفت نارسایى قلبى و کاهش تعداد دفعات بسترى در بیمارستان، بهبودى در پیشآگهى بیماران و همچنین تعدیل تغییر شکل بطن چپ مىشود.
نکته سوم: بتابلوکرها در تمامى مراحل نارسایى قلبى با یا بدون علامت مورد استفاده قرار مىگیرند.
نکته چهارم: سه داروى بیسوپرولول، متوپرولول آهسته رهش و کارودیلول سبب کاهش مرگ در نارسایى قلبى مزمن مىشوند.
نکته پنجم: توصیه مىشود در بیماران مبتلا به نارسایى قلبى با منشأ ایسکمى، براى کاهش خطر ایجاد انفارکتوس میوکارد و بهبودى در پیشآگهى، آسپیرین تجویز شود. دوز آسپیرین ۷۵ تا ۸۱ میلىگرم در روز است.
نکته ششم: در بیماران مبتلا به نارسایى قلبى با EF پائین، بویژه زمانى که ریتم فیبریلاسیون دهلیزى وجود دارد و یا در صورتى که با وجود دریافت داروهاى دیگر همچنان بیمار علامتدار باشد، دیگوکسین تجویز مىشود. دیگوکسین سبب کاهش تعداد دفعات بسترى در بیمارستان مىشود، اما خطر مرگ ناگهانى قلبى در بیماران مبتلا به نارسایى قلبى را افزایش مىدهد.
نکته هفتم: بسیارى از علایم بالینى نارسایى قلبى از تجمع غیر طبیعى آب و نمک و اتساع حجم داخل عروقى و ایجاد احتقان در ریهها و اندامها ناشى مىشود. دیورتیکها با کاهش احتقان ناشى از احتباس آب و نمک سبب بهبودى علایم ناشى از پرخونى مىشوند.
نکته هشتم: دیورتیکها از نظر قدرت اثر متفاوت هستند و دیورتیکهاى لوپ توانایى دفع سدیم به میزان ۲۵-۲۰% و دیورتیکهاى تیازیدى به میزان ۱۰-۵% را دارند. دیورتیکهاى تیازیدى با کاهش فعالیت کلیه، اثر دیورتیکى خود را از دست مىدهند (در کراتینین سرمى بالاتر از ۲).
نکته نهم: در نارسایى قلبى تجویز دیورتیکها ابتدا با دوز کم شروع مىشود و بر اساس نیاز مقادیر آنها بتدریج افزایش داده مىشود. معیار افزایش دوز دارو، علایم بیمار و یافتههاى بالینى نظیر ادم محیطى است. مقدار دارو بحدى افزایش داده مىشود که علایم احتقانى و ادم بیمار از بین برود و شرایط همودینامیک بیمار به وضعیت یوولمیک برسد.
نکته دهم: اسپیرونولاکتون و اپلرنون دو داروى مهار کننده آلدوسترون هستند و علاوه بر نقش دیورتیکى خود اثرات مفیدى دارند. این داروها در نارسایى قلبى متوسط و شدید در کنار داروهاى دیگر تجویز مىشوند. اسپیرونولاکتون اثرات سؤ آلدوسترون بر روى میوکارد بطن، یعنى آپوپتوز یا نکروز مداوم را مهار مىکند و این اثر در دوزهاى پائین اعمال مىشود.
