انفارکتوس میوکارد همراه با بالا رفتن قطعه ST یا STEMI مبحثی بسیار مهم است که در آزمون‌های مختلف همیشه از آن سوال طرح می‌شود؛ در زیر به 10 نکته مهم در مورد این اختلال مهم توجه کنید.
نکته اول: اگر بیمار دچار درد قلبی باشد و الکتروکاردیوگرافی استاندارد طبیعی باشد، باید با شک به انفارکتوس سطح خلفی قلب از لیدهای خلفی برای تشخیص استفاده کرد. پائین رفتن قطعه ST در لیدهای V1-V3 بشدت انفارکتوس سطح خلفی قلب را مطرح می‌کند.
نکته دوم: مهمترین بخش از درمان STEMI ریپرفیوژن است: در بین دو روش موجود، آنژیوپلاستی اولیه بر تجویز ترومبولیتیک ارجح است، بجز در حالتی که برای انجام آنژیوپلاستی اولیه نیاز به صرف زمانی بیش از 2 ساعت باشد.
نکته سوم: بعد از تجویز ترومبولیتیک، حتی با وجود پاسخ مناسب، توصیه می‌شود که بیمار در مدت 3 تا 24 ساعت آنژیوگرافی شود و در صورت نیاز، آنژیوپلاستی انجام شود.
نکته چهارم: بعد از تجویز ترومبولیتیک، در صورت ایجاد پاسخ مناسب باید در مدت 60 تا 90 دقیقه حداقل 50% از ارتفاع قطعه ST کم شود و علایم بیمار آشکارا بهبود پیدا کند و بیمار دچار شوک کاردیوژنیک یا آریتمی بدخیم بطنی نشود.
نکته پنجم: در مرحله حاد انفارکتوس میوکارد تجویز گلوکوکورتیکوئیدها و NSAIDs کنترااندیکه است، چرا که این داروها ممکن است خطر پارگی میوکارد را افزایش بدهند.
نکته ششم: در تمام بیماران مبتلا به STEMI باید درمان طولانی مدت با دوز بالای استاتین‌ها انجام شود.
نکته هفتم: اگر شک به انفارکتوس بطن راست وجود داشته باشد، نباید نیترات تجویز شود.
نکته هشتم: در انفارکتوس قلبی وسیع قدامی یا در صورت دیدن شدن لخته در بطن چپ به دنبال انفارکتوس قلبی، باید 3 تا 6 ماه درمان ضد انعقادی با وارفارین انجام شود.
نکته نهم: در بیمار مبتلا به STEMI برای جلوگیری از ایجاد آریتمی باید منیزیوم سرم بالاتر از 2 و پتاسیم سرم بالاتر از 4/5 باشد و بتابلوکر تجویز شود. نیاز به تجویز داروی ضد آریتمی نیست.
نکته دهم: در بیمار مبتلا به STEMI علاوه بر آسپیرین باید برای حداقل 1 سال یک داروی ضد انعقاد دیگر تجویز شود. در صورت انجام ترومبولیز کلوپیدوگرل و در صورت انجام آنژیوپلاستی اولیه پراسوگرل یا تیکاگرلر داروهای انتخابی هستند.
