سندرم ژیلبرت هم شایع است و هم سوالی! یعنی در امتحان‌های مختلف از آن سوال زیاد می‌آید. با هم به ده نکته مهم در ارتباط با این سندرم توجه کنید:
نکته اول: سندرم ژیلبرت با هیپربیلىروبینمى خفیف و غیر کنژوگه، طبیعى بودن آزمونهاى استاندارد کبدى و طبیعى بودن بافتشناسى کبد (بجز افزایش مختصر پیگمان لیپوفوشین در برخى از بیماران) مشخص مىشود.
نکته دوم: در بیماری ژیلبرت معمولاً غلظت سرمى بیلىروبین کمتر از mg/dL3 است.
نکته سوم: در سندرم ژیلبرت ممکن است سطح بیلىروبین نوسان داشته باشد و در حداقل ۲۵% از بیماران به دنبال پیگیرى طولانى مدت بطور موقت سطح طبیعى بیلىروبین گزارش مىشود.
نکته چهارم: عواملى نظیر استرس، خستگى، مصرف الکل، کاهش دریافت کالرى و ناخوشىهاى همزمان سبب افزایش سطح بیلىروبین و افزایش دریافت کالرى یا مصرف داروهاى القاء کننده آنزیمها سبب پائین آمدن سطح بیلىروبین مىشوند.
نکته پنجم: سندرم ژیلبرت اغلب در هنگام بلوغ یا مدت کوتاهى بعد از آن و یا در دوران بزرگسالى در حین انجام آزمایشهاى روتین تشخیص داده مىشود.
نکته ششم: در سندرم ژیلبرت اختلال در برداشت کبدى بیلىروبین و کنژوگاسیون آن وجود دارد.
نکته هفتم: شیوع سندرم ژیلبرت را تا بیش از ۸% تخمین مىزنند.
نکته هشتم: سندرم ژیلبرت در مردان شایعتر است.
نکته نهم: در بیشتر بیماران مبتلا به سندرم ژیلبرت متابولیسم اکسیداتیو داروها طبیعى است و تنها استثناء به داروى ضد تومور ایرینوتکان (CPT-11) مربوط مىشود که تجویز آن به بیماران مبتلا به این سندرم مىتواند سبب توکسیسیته شود.
نکته دهم: ایندیناویر و آتازاناویر (مهار کنندههاى پروتئاز HIV) مىتوانند UGT1A1را مهار کنند و سبب تشدید هیپربیلىروبینمى در بیمار مبتلا به سندرم ژیلبرت شوند.
