براى خانم 63 ساله با شكايت خونريزى گوارشى تحتانى و تشخيص آدنوكارسينوم كولون در كولونوسكوپى كه شواهد درگيرى دوردست ندارد، كدام درمان زير مناسب است؟
الف) جراحى
ب) كموتراپى
ج) راديوتراپى
د) ايمونوتراپى
در كانسر كولوركتال، در بيمارانى كه بيمارى قابل رزكسيون است، رزكسيون جراحى درمان انتخابى مىباشد. در اين حالت، سگمان درگير كولون به همراه مزانتر مربوط به آن كه حاوى تمامى عقدههاى لنفاوى تخليه كننده سگمان است برداشته مىشود. تصميمگيرى براى شيمىدرمانى بعد از جراحى (شيمىدرمانى ادجوان) بر اساس يافتههاى پاتولوژيك گرفته مىشود. در مرحله 1 بيمارى انجام شيمىدرمانى توصيه نمىشود. (گزينه الف)
آقاى 60 ساله مورد سيروز در زمينه هپاتيت B با كاهش سطح هوشيارى مراجعه كرده است. در آزمايشات خون و مايع آسيت، يافتههاى زير به دست آمده است. اين يافتهها با كدام تشخيص مطابق است؟
Acites Fluid: Alb:1.2gr/dL, WBC:600, PMN:80%,
Lymph:20%, Glucose: 120, Total Pro:1.5g/dL,
Serum Alb:3g/dL
الف) نارسايى قلبى
ب) پريتونيت باكتريايى خودبخودى
ج) پريتونيت سلى
د) بدخيمى پريتوان
تشخيص پريتونيت باكتريايى خودبخود است. در هر بيمار مبتلا به سيروز و آسيت، در صورتى كه از نظر بالينى وضعيت به هم بريزد بايد پاراسنتز تشخيصى انجام شود. در صورتى كه بيش از 250 PMN در هر mm3 مايع آسيت وجود داشته باشند، تشخيص SBP قويا مطرح مىشود و بايد بسرعت و تا زمانى كه نتايج كشت خون و مايع آسيت آماده شوند، درمان Empiric آغاز گردد. درمان معمولاً با سفالوسپورينهاى نسل 3 داخل وريدى آغاز مىشود. (گزينه ب) مشابه این تست بارها تکرار شده است!!
آقاى 25 ساله با شكايت زردى چشم مراجعه كرده است. با توجه به آزمايشات زير، كدام تشخيص مطرح مىباشد؟
Total Bil:4mg/dL
Direct Bil:0.4mg/dL
AST: 13IU/mL
ALT: 17IU/mL
ALP: 205 IU/mL
الف) ژيلبرت
ب) سندرم روتور
ج) سندرم دوبين جانسون
د) كلستاز
بيمار مبتلا به سندرم ژيلبرت است. سندرم ژيلبرت با هيپربيلىروبينمى خفيف و غير كنژوگه، طبيعى بودن آزمونهاى استاندارد كبدى و طبيعى بودن بافتشناسى كبد (بجز افزايش مختصر پيگمان ليپوفوشين در برخى از بيماران) مشخص مىشود. در اين بيمارى معمولاً غلظت سرمى بيلىروبين كمتر از mg/dL3 است. ممكن است در بيمار سطح بيلىروبين نوسان داشته باشد و در حداقل 25% از بيماران به دنبال پيگيرى طولانى مدت بطور موقت سطح طبيعى بيلىروبين گزارش مىشود. عواملى نظير استرس، خستگى، مصرف الكل، كاهش دريافت كالرى و ناخوشىهاى همزمان سبب افزايش سطح بيلىروبين و افزايش دريافت كالرى يا مصرف داروهاى القاء كننده آنزيمها سبب پائين آمدن سطح بيلىروبين مىشوند. سندرم ژيلبرت اغلب در هنگام بلوغ يا مدت كوتاهى بعد از آن و يا در دوران بزرگسالى در حين انجام آزمايشهاى روتين تشخيص داده مىشود. در اين بيماران اختلال در برداشت كبدى بيلىروبين و كنژوگاسيون آن وجود دارد. شيوع اين سندرم را تا بيش از 8% تخمين مىزنند. بيمارى در مردان شايعتر است. (گزينه الف) مشابه این تست بارها تکرار شده است!!
