آنمى فقر آهن در حاملگى بسیار مهم است و سؤالى! با توجه به این که چند روزی است که به مبحث زنان و زایمان گیر دادهایم، بر اساس کتاب بکمن، با هم ده نکته مهم در مورد آنمى فقر آهن را مرور مىکنیم:
نکته اول: آنمى فقر آهن شایعترین نوع آنمى در حاملگى است و ۹۰% موارد را شامل مىشود.
نکته دوم: آهن موجود در رژیم غذایى استاندارد و ذخایر درونى آهن، براى تأمین نیاز افزایش یافته به آهن در حاملگى کافى نیستند. بنابراین توصیه مىشود زنان حامله روزانه ۲۷ میلىگرم آهن مکمل مصرف کنند.
نکته سوم: بیشتر ترکیبات ویتامین و املاحى که در حاملگى تجویز مىشوند حاوى ۶۵-۶۰ میلىگرم آهن المنتال هستند.
نکته چهارم: تمام زنان حامله باید از نظر آنمى فقر آهن غربالگرى شوند. آنمى فقر آهن شدید با وجود اریتروسیتهاى کوچک و کمرنگ مشخص مىشود و MCV و MCHC کاهش دارند. ارزیابىهاى آزمایشگاهى معمولاً کاهش سطح آهن، افزایش ظرفیت کلى اتصال آهن و کاهش سطح فریتین سرم را نشان مىدهند. البته معمولاً این ارزیابىها در بیمارانى انجام مىشوند که به درمان آنمى فقر آهن پاسخ نمىدهند.
نکته پنجم: وجود پیکا به نفع تشخیص آنمى فقر آهن است. در دوران حاملگى بیشتر زنان میل خوردن مواد غذایى خاصى پیدا مىکنند. پیکا نوعى میل شدید براى خوردن موادى نظیر یخ، نشاسته و خاک است.
نکته ششم: براى درمان آنمى فقر آهن باید روزانه ۶۰ تا ۱۸۰ میلىگرم آهن المنتال به همراه فولات تجویز شود.
نکته هفتم: جذب آهن توسط ویتامین C و یا مصرف آن با معده خالى (بین وعدههاى غذایى یا موقع رفتن به بستر) تسهیل مىشود.
نکته هشتم: پاسخ به درمان با آهن، بصورت افزایش شمارش رتیکولوسیتها ۱ هفته بعد از شروع درمان با آن مشاهده مىشود.
نکته نهم: در حاملگىهاى تک قلو، حجم پلاسما ۵۰% افزایش مىیابد. در دوران حاملگى حجم توده گلبولهاى قرمز هم افزایش پیدا مىکند، اما مقدار این افزایش کمتر از حجم پلاسما است (در حدود ۴۵۰ میلىلیتر) و به سبب افزایش نامتناسب حجم پلاسما و توده گلبولهاى قرمز غلظت هموگلوبین و هماتوکریت کاهش مىیابد (آنمى فیزیولوژیک).
نکته دهم: در حالت طبیعى زن حامله نیاز به ۱۰۰۰ میلىگرم آهن اضافى دارد و از این مقدار ۵۰۰ میلىگرم صرف افزایش حجم توده گلبولهاى قرمز مىشود، ۳۰۰ میلىگرم براى انتقال به جنین و ۲۰۰ میلىگرم براى جبران دفع طبیعى آهن بکار مىرود.
