آزول‌ها (مانند کتوکونازول و فلوکونازول) داروهایی ضد قارچ هستند که از آن‌ها برای درمان عفونت‌های قارچی استفاده می‌کنند. در زیر به ده نکته مهم در مورد آزول‌های مورد استفاده برای درمان عفونت‌های قارچی سیستمیک اشاره می‌کنیم.
نکته اول: آزول‌ها برای جذب خوراکی نیاز به اسیدیته طبیعی معده دارند. فلوکونازول، پوساکونازول، ایساووکونازول و وری‌کونازول جذب خوراکی بهتری در مقایسه با دیگر آزول‌ها دارند.
نکته دوم: بجز فلوکونازل سطح دارویی آزول‌ها در سیستم عصبی مرکزی پائین است.
نکته سوم: آزول‌ها سنتز ارگوسترول را مهار می‌کنند و به این ترتیب نفوذپذیری غشاء سلولی قارچ را تحت تاثیر قرار می‌دهند.
نکته چهارم: کتوکونازول طیف ضد قارچی محدودی دارد و بیشتر از دیگر آزول‌ها عوارض جانبی دارد و بندرت از آن برای مایکوزهای سیستمیک استفاده می‌شود (البته همچنان از این دارو برای درمان کاندیدیازیس جلدی مخاطی مزمن استفاده می‌شود).
نکته پنجم: فلوکونازول داروی انتخابی برای درمان کاندیدیازیس مروی و دهانی حلقی و بیشتر عفونت‌های ناشی از کوکسیدوایدس است.
نکته ششم: یک دوز منفرد خوراکی فلوکونازول می‌تواند کاندیدیازیس واژن را ریشه‌کن کند.
نکته هفتم: ایتراکونازول داروی انتخابی برای درمان عفونت‌های سیستمیک ناشی از بلاستومیسس و اسپوروتریکس است. از ایتراکونازول بطور گسترده برای درمان درماتوفیتوز بویژه انیکومایکوز استفاده می‌شود.
نکته هشتم: پوساکونازول تنها آزولی است که بر علیه ریزوپوس (از عوامل موکورومایکوز) موثر است.
نکته نهم: وری‌کونازول می‌تواند اختلال بینایی ایجاد کند.
نکته دهم: کتوکونازول می‌تواند عوارض اندوکرین مانند ژنیکوماستی، اختلالات قاعدگی و ناباروری ایجاد کند.
