بعد از مطالعه نکات مربوط به اپیوئیدها در فارماکولوژی و روانپزشکی، بد نیست ده نکته مهم در مورد آنتاگونیست‌های اپیوئیدها بخوانیم:
نکته اول: Overdosage اپیوئیدها مىتواند سبب تریاد کوما، تنگ شدن مردمک و دپرسیون تنفسى شود. در صورتى که تجویز داخل وریدى آنتاگونیست اپیوئیدى (نالوکسان) سبب بهبود سریع علایم شود، مىتوان Overdosage دارو را با اطمینان پذیرفت. براى درمان از نالوکسان که یک آنتاگونیست خالص اپیوئیدى است، استفاده مىشود.
نکته دوم: نالوکسان، نالمِفِن و نالترکسون آنتاگونیستهاى اپیوئیدى هستند. این داروها بیشتر براى گیرنده μ اپیوئیدی تمایل دارند.
نکته سوم: کاربرد اصلى آنتاگونیست‌های اپیوئیدی، درمان مسمومیت با اپیوئیدها است.
نکته چهارم: نالوکسان و نالمفن بصورت داخل وریدى تجویز مىشوند.
نکته پنجم: طول اثر نالوکسان کوتاه است (۲-۱ ساعت) و از این رو نیاز به تجویز دوزهاى متعدد آن برای درمان مسمومیت با اپیوئیدها است.
نکته ششم: طول اثر نالمفن ۸ تا ۱۲ ساعت است.
نکته هفتم: نالترکسون نیمهعمرى طولانى دارد و اثر آگونیستهاى قوى نظیر هروئین را تا ۴۸ ساعت مهار مىکند.
نکته هشتم: نالترکسون میل به اتانول را کم مىکند و از آن براى ترک الکل نیز استفاده مىشود.
نکته نهم: برخلاف داروهای قدیمی‌تر، دو داروی جدید یعنی متیل نالترکسون و آلویموپان از سد خونی مغزی عبور نمی‌کنند. این داروهای اثرات ناخوشایند اپیوئیدهای قوی را بر روی گیرنده مو محیطی بخصوص در دستگاه گوارش خنثی می‌کنند، بدون آن که اثر آنالژزیک داشته باشند.
نکته دهم: از نالوکسگول برای برطرف کردن یبوست اپیوئیدی استفاده می‌شود.