داروهای ضد تیروئید را بر اساس کتاب فارماکولوژی کاتزونگ و ترور مرور می‌کنیم. ده نکته مهم در مورد داروهای ضد تیروئید بخش اول را بخوانید و بیاد داشته باشید که داروهای ضد تیروئید شامل ۱- تیوآمیدها (پروپیل‌تیواوراسیل و متی‌مازول)؛ ۲- یدیدها (نمک‌های ید)؛ ۳- ید رادیواکتیو و ۴- سایر داروها می‌شوند. ده نکته دیگر در مورد این داروها بخوانیم:
نکته اول: ید ۱۳۱ (ید رادیواکتیو) توسط غده تیروئید برداشته و تغلیظ مىشود و مىتواند بدون آن که به بافتهاى دیگر آسیب برساند، سبب تخریب غده شود.
نکته دوم: برخلاف تیوآمیدها و نمکهاى ید، ید رادیواکتیو مىتواند سبب درمان دائم تیروتوکسیکوز بدون نیاز به جراحى شود.
نکته سوم: در زنان باردار یا شیرده نباید از ید ۱۳۱ استفاده شود.
نکته چهارم: از دیگر داروهاى مورد استفاده در درمان تیروتوکسیکوز مىتوان به بتابلوکرها اشاره کرد. پروپرانولول مىتواند تبدیل محیطى T4 به T3 را مهار کند.
نکته پنجم: بتابلوکرها در کنترل تاکىکاردى و سایر اختلالات قلبى تیروتوکسیکوز شدیدا مؤثر واقع مىشوند.
نکته ششم: آمیودارون مىتواند هم هیپوتیروئیدیسم و هم هیپرتیروئیدیسم ایجاد کند. این دارو از طریق مهار تبدیل محیطى T4 به T3 سبب هیپوتیروئیدیسم می‌شود.
نکته هفتم: ۲ مکانیسم براى ایجاد هیپرتیروئیدیسم توسط آمیودارون مطرح مىشود: ۱ـ مکانیسم وابسته به ید در بیمارانى که دچار بیمارى زمینهاى تیروئید (گواتر مولتىندولر) هستند؛ ۲ـ مکانیسم التهابى که سبب نشت هورمونهاى تیروئید از غده مىشود.
نکته هشتم: براى درمان هیپوتیروئیدیسم ناشی از آمیودارون از هورمونهاى تیروئید استفاده می‌شود.
نکته نهم: براى درمان هیپرتیروئیدیسم ناشى از ید از تیوآمیدها و براى درمان هیپرتیروئیدیسم التهابى از کورتیکواستروئیدها استفاده مىشود.
نکته دهم: مواد حاجب حاوى ید بسرعت تبدیل محیطى T4 به T3 را مهار مىکنند و مىتوانند مانع آزادسازى هورمونهاى تیروئیدى شوند. از این مواد براى درمان تیروتوکسیکوز استفاده مىشود.