درمان نارسایی قلبی بسیار مهم است و سوالی! در زیر به ده نکته مهم در این مورد توجه کنید:
نکته اول: بسیارى از علایم بالینى نارسایى قلبى از تجمع غیر طبیعى آب و نمک و اتساع حجم داخل عروقى و ایجاد احتقان در ریهها و اندامها ناشى مىشود. دیورتیکها با کاهش احتقان ناشى از احتباس آب و نمک سبب بهبودى علایم ناشى از پرخونى مىشوند.
نکته دوم: دیورتیکها از نظر قدرت اثر متفاوت هستند و دیورتیکهاى لوپ توانایى دفع سدیم به میزان ۲۵-۲۰% و دیورتیکهاى تیازیدى به میزان ۱۰-۵% را دارند.
نکته سوم: دیورتیکهاى تیازیدى با کاهش فعالیت کلیه، اثر دیورتیکى خود را از دست مىدهند (در کراتینین سرمى بالاتر از ۲).
نکته چهارم: در نارسایی قلبی مزمن، تجویز دیورتیکها ابتدا با دوز کم شروع مىشود و بر اساس نیاز مقادیر آنها بتدریج افزایش داده مىشود. معیار افزایش دوز دارو، علایم بیمار و یافتههاى بالینى نظیر ادم محیطى است. مقدار دارو بحدى افزایش داده مىشود که علایم احتقانى و ادم بیمار از بین برود و شرایط همودینامیک بیمار به وضعیت یوولمیک برسد.
نکته پنجم: براى درمان بیمار علامتدار مبتلا به نارسایى قلبى مزمن با کاهش EF در صورت وجود احتقان دیورتیک تجویز مىشود. در ابتداى درمان از ACEIs (کاپتوپریل) و بتابلوکرها (کارودیلول، بیسوپرولول و متوپرولول) استفاده مىگردد. اگر باز هم بیمار علامتدار بود، آنتاگونیست مینرالوکورتیکوئید (مانند اسپیرونولاکتون) تجویز مىشود.
نکته ششم: دیگوکسین در نارسایى سیستولیک قلبى همراه کاهش EF، بویژه هنگامى که ریتم فیبریلاسیون دهلیزى وجود دارد و یا بیمار با وجود درمانهاى دارویى دیگر علامتدار است، تجویز مىشود.
نکته هفتم: در نارسایی قلبی دیگوکسین سبب کاهش تعداد دفعات بسترى در بیمارستان می‌شود، اما احتمال مرگ ناگهانى قلبى را در بیماران مبتلا به نارسایى قلبى افزایش مىدهد.
نکته هشتم: مهار کنندههاى نپریلیزین / گیرنده آنژیوتانسین ترکیبات جدیدى هستند که سبب کاهش سرعت تخریب پپتیدهاى ناتریورتیک، برادىکینین و آدرنومدولین مىشوند و به این ترتیب دیورز و ناتریورز را افزایش مىدهند و سبب Relaxation میوکارد مىشوند. این ترکیبات شامل والسارتان (آنتاگونیست گیرنده آنژیوتانسین) و ساکوبیتریل (مهار کننده نپریلیزین) هستند.
نکته نهم: از مهار کنندههاى نپریلیزین / گیرنده آنژیوتانسین نباید به همراه ACEIs استفاده شود.
نکته دهم: در نارسایی قلبی حاد درمان به این صورت انجام می‌شود:
۱ـ بیمار دچار احتقان است (Wet):
الف) پرفوزیون محیطى مناسب است (Wet & Warm): فشار خون سیستولى بالا یا طبیعى است: تجویز دیورتیک و وازودیلاتور؛
ب) پرفوزیون محیطى مناسب نیست (Wet & Cold): اگر فشار خون سیستولى کمتر از ۹۰ باشد از داروهاى اینوتروپ، وازوپرسور (در موارد مقاوم)، دیورتیک (بعد از تصحیح پرفوزیون) و در صورت لزوم وسائل مکانیکى حمایت گردش خون استفاده مىشود.
۲ـ بیمار دچار احتقان نیست (Dry):
الف) پرفوزیون محیطى مناسب است (Dry & Warm): تنظیم درمان خوراکى؛
ب) پرفوزیون محیطى مناسب نیست (Dry & Cold): تجویز مایعات و در نظر داشته درمان اینوتروپیک.