به ده نکته مهم زیر در مورد ۵ دسته دارویی مورد استفاده برای درمان UTI توجه کنید: ۱- کوتریموکسازول؛ ۲- نیتروفورانتوئین؛ ۳- سفالوسپورینها؛ ۴- آمینوگلیکوزیدها؛ ۵- فلوئوروکینولونها.
نکته اول: کوتریموکسازول از تریمتوپریم و سولفامتوکسازول تشکیل شده است و از آن میتوان برای درمان بیشتر پاتوژنهای ادراری بجز انتروکک و پسودوموناس استفاده کرد.
نکته دوم: کوتریموکسازول میتواند سبب بثورات پوستی، تحریک گوارشی و اختلالات خونی شود؛ در بیمارانی که با وارفارین درمان میشوند، میتواند سبب افزایش PT شود.
نکته سوم: نیتروفورانتوئین در درمان بیشتر پاتوژنهای ادراری بجز پروتئوس و پسودوموناس موثر است. این دارو در ادرار ترشح میشود و غلظت خونی و بافتی مناسبی پیدا نمیکند.
نکته چهارم: نباید از نیتروفورانتوئین در سه ماهه سوم حاملگی استفاده شود.
نکته پنجم: سفالوسپورینها روی بیشتر پاتوژنهای ادراری به جز انتروکک موثر هستند. از هر سه نسل سفالوسپورینها میتوان برای درمان UTI استفاده کرد. نسل اول بیشتر بر روی گرم مثبتها، نسل دوم بیشتر بر روی بیهوازیها و نسل سوم بیشتر روی گرم منفیها اثر دارد.
نکته ششم: مصرف سفالوسپورینها در حاملگی بیخطر است. نباید از سفالوسپورینها در بیمارانی که سابقه حساسیت فوری به پنیسیلین دارند، استفاده شود.
نکته هفتم: آمینوگلیکوزیدها بر روی بیشتر پاتوژنهای گرم منفی سیستم ادرار اثر میکنند.
نکته هشتم: آمینوگلیکوزیدها میتوانند سبب اختلال عملکرد کلیه (عمدتا غیر الیگوریک) و اختلالات شنوایی شوند. مصرف روزانه و با دوز بالای این دارو نسبت به مصرف دارو با دوزهای منقسم ارجح است: قدرت دارو بیشتر و عوارض آن کمتر میشود.
نکته نهم: فلوئوروکینولونها بر روی بیشتر پاتوژنهای ادراری از جمله پسودوموناس موثر هستند و احتمال مقاومت به آنها کم است.
نکته دهم: فلوئوروکینولونها اختلال عملکرد کلیه ایجاد نمیکنند، اما در بیمارانی که GFR کمتر از ۳۰ دارند، باید دوز آنها را تصحیح کرد.