دیورتیک‌های حفظ کننده پتاسیم شامل دو دسته (اسپیرونولاکتون و اپلرنون) و (آمیل‌اراید و تریامترن) می‌شوند. در زیر به ده نکته مهم در مورد این دیورتیک‌ها اشاره می‌کنیم:
نکته اول: اسپیرونولاکتون و Eplerenone مشتقات استروئیدى هستند که بصورت آنتاگونیست فارماکولوژیک آلدوسترون در لولههاى جمع کننده عمل مىکنند. شروع اثر این دو دارو آهسته است (۲۴ تا ۷۲ ساعت).
نکته دوم: آمیلاُراید و تریامترن با بلوک کانالهاى سدیمى در لوله‌های جمع کننده نفرون اثر دیورتیکی خود را اعمال می‌کنند (مدت اثر ۱۲ تا ۲۴ ساعت).
نکته سوم: تمام دیورتیک‌های حفظ کننده پتاسیم بر کلیرنس سدیم مىافزایند و از دفع هیدروژن و پتاسیم در ادرار مىکاهند و مىتوانند سبب اسیدوز متابولیک هیپرکالمیک شوند.
نکته چهارم:در هنگام درمان با تیازیدها یا دیورتیکهاى مؤثر بر قوس هنله، در صورتى که پتاسیم خوراکى اضافه نشود، ممکن است هیپوکالمى روى دهد. چنین حالتى به درمان با دیورتیکهاى حفظ کننده پتاسیم پاسخ مىدهد. از این رو شایع‌ترین مورد استفاده این داروها قرصهاى حاوى تیازید و یک دیورتیک حفظ کننده پتاسیم هستند.
نکته پنجم: آلدوسترونیسم ثانویه (سیروز) از جمله اندیکاسیونهاى مهم تجویز اسپیرونولاکتون به شمار مىرود.
نکته ششم: ممکن است در نارسایى قلبى نیز آلدوسترونیسم وجود داشته باشد و نشان داده شده است که اسپیرونولاکتون و Eplerenone مىتوانند در این زمینه، اثرى دراز مدت و مفید داشته باشند.
نکته هفتم: هیپرکالمى مهمترین عارضه دیورتیک‌های حفظ کننده پتاسیم است. نباید از این دسته دیورتیک‌ها به همراه پتاسیم استفاده شود.
نکته هشتم: ممکن است با تجویز اسپیرونولاکتون بیمار دچار اختلالات اندوکرین (ژنیکوماستى و عوارض آنتىآندروژنیک) شود. Eplerenone اثرات آنتىآندروژنى کمترى دارد.
نکته نهم: در هنگام مصرف دیورتیک‌های حفظ کننده پتاسیم باید سایر آنتاگونیستهاى آلدوسترون (داروهاى ACEI) با احتیاط تجویز شوند.
نکته دهم: در نارسایی قلبی مزمن اسپیرونولاکتون و اپلرنون می‌توانند از میزان مرگ و میر بکاهند.
