کتاب رادیولوژی هرینگ را مرور می‌کنیم. نوبت می‌رسد به ندول منفرد ریوی که بسیار مهم و سوالی است. به ده نکته مهم زیر توجه کنید.
نکته اول: تفاوت بین ندول و توده ریوی در اندازه است: کمتر از ۳ سانتی‌متر را ندول و بیش از ۳ سانتی‌متر را توده می‌نامند.
نکته دوم: تخمین زده می‌شود که در ۵۰% از افراد سیگاری در سیتی اسکن قفسه سینه ندول یافت می‌شود؛ اما به دنبال پیگیری برای سال‌ها، درصد کمی از این ندول‌ها تمایل به بدخیمی (رشد یا متاستاز) را نشان می‌دهند.
نکته سوم: بر اساس ظاهر در سیتی اسکن، ندول‌های ریوی را به دو دسته تقسیم می‌کنند: ۱- ندول‌های Solid؛ ۲- ندول‌های Subsolid.
نکته چهارم: ندول‌های ریوی Subsolid را به سه دسته تقسیم می‌کنند: ۱- ندول‌های Ground-Glass خالص؛ ۲- ندول‌های Partly Solid و ۳- ندول‌های Partly Ground-Glass.
نکته پنجم: ندول ریوی Ground-Glass در سیتی اسکن سفیدتر دیده می‌شود و در آن شاخص‌های عروقی و برونشیال حفظ شده‌اند و توسط ندول محو نشده‌اند.
نکته ششم: ندول‌های ریوی Subsolid از این نظر اهمیت دارند که در صورت پایدار بودن، ممکن است نشان‌دهنده وجود آدنوکارسینوم یا ضایعات پیش‌ساز آن باشند.
نکته هفتم: آن دسته از ندول‌های منفرد ریوی که Solid هستند و در سیتی اسکن‌های پیاپی در مدت ۲ سال تغییر نمی‌کنند، احتمالا خوش‌خیم هستند و نیازی به ارزیابی تشخیصی بیشتر ندارند.
نکته هشتم: آن دسته از ندول‌های منفرد ریوی که Subsolid هستند و در سیتی اسکن‌های پیاپی در مدت ۵ سال تغییر نمی‌کنند، احتمالا خوش‌خیم هستند و نیاز به ارزیابی تشخیصی بیشتر ندارند.
نکته نهم: برای ارزیابی ندول منفرد ریوی، بیماران را به دو دسته کم خطر و پر خطر تقسیم می‌کنیم: ۱- بیماران کم خطر: سن کمتر، بدون سابقه سیگار کشیدن (یا سابقه کم سیگار کشیدن)، حاشیه منظم ندول، وجود ندول در هر محل بجز لوب فوقانی؛ ۲- بیماران پر خطر: سن بالاتر، سابقه سیگار کشیدن شدید، وجود ندول در لوب فوقانی، حاشیه نامنظم یا Spiculated ندول.
نکته دهم: اگر بیمار مبتلا به ندول منفرد ریوی دچار علایم و نشانه‌هایی نظیر هموپتیزی، کاهش وزن و خشونت صدا باشد، خطر بدخیم بودن ندول افزایش می‌یابد.