بیماری پسوریازیس نوعی بیماری پوستی شایع است که در ایجاد آن عوامل ژنتیکی و محیطی نقش دارند. در زیر به ده نکته مهم در ارتباط با این بیماری اشاره می‌کنیم:
نکته اول: بیماری پسوریازیس در ۱ تا ۳% از جمعیت جامعه ایجاد میشود و در دو جنس به یک نسبت ظاهر میشود. سن متوسط ابتلا به بیماری ۲۷ سالگی است.
نکته دوم: برخی از داروها می‌توانند سبب تشدید پسوریازیس شوند: لیتیوم، بتابلوکرها، داروهای ضد مالاریا و استروئیدهای سیستمیک (البته در حقیقت محرومیت از استروئیدهای سیستمیک سبب تشدید بیماری میشود).
نکته سوم: شایع‌ترین نوع پسوریازیس نوعی پلاکی شکل مزمن است که بصورت پلاک‌های قرینه و پوسته‌دار در سطوح اکستانسور اندام‌ها و تنه ظاهر میشود.
نکته چهارم: پسوریازیس قطره‌ای اغلب در سنین پائین و به دنبال فارنژیت استرپتوککی یا عفونت ویروسی مجاری هوای فوقانی بصورت ضایعات کوچک تا حداکثر ۱ سانتی‌متر در تمام بدن بجز کف دست و پا ظاهر میشود.
نکته پنجم: Pitting شایع‌ترین درگیری ناخن در پسوریازیس است که بصورت فرورفتگی‌های ریز در سطح ناخ دیده میشود.
نکته ششم: در بیماری پسوریازیس ممکن است مفاصل گرفتار شوند؛ در پسوریازیس برخلاف آرتریت روماتوئید مفاصل DIP بطور شایع درگیر میشود. شایع‌ترین نوع درگیری مفصل، آرتریت اولیگوآرتیکولر غیر قرینه است.
نکته هفتم: در بررسی بافت‌شناسی در پسوریازیس نوتروفیل در اپیدرم دیده میشود (میکروآبسه مونرو)؛ همچنین در اپیدرم لایه گرانولر وجود ندارد.
نکته هشتم: در انواعی از بیماری که بیش از ۲۰% از سطح بدن گرفتار است و یا بیماری مقاوم به درمان‌های موضعی است، می‌توان از درمان‌های سیستمیک استفاده کرد. متوترکسات استاندارد طلایی درمان سیستمیک است. مردان و زنانی که از متوترکسات استفاده می‌کنند در حین و تا ۳ تا ۴ ماه بعد از قطع درمان نباید برای بارداری اقدام کنند.
نکته نهم: از رتینوئیدها مانند آسیترتین (نئوتیگازون) در درمان پسوریازیس استفاده میشود این دارو می‌تواند سبب توکسیسیته کبدی و افزایش سطح چربی‌های خون شود و زنان تا ۳ سال بعد از مصرف آن باید از بارداری خودداری کنند.
نکته دهم: از سیکلوسپورین در موارد شدید و مقاوم بیماری استفاده میشود. این دارو می‌تواند توکسیسیته کلیوی داشته باشد و سبب هیپرتانسیون شود.