با هم ده نکته بسیار بسیار بسیار مهم در مورد عفونت هاى ادرارى در حاملگى بر اساس کتاب بکمن مرور مى کنیم:
نکته اول: در مقایسه با زنان غیر حامله، در زنان حامله احتمال آن که باکتریورى بدون علامت سیستیت و پیلونفریت ایجاد کند، بیشتر است.
نکته دوم: در اولین معاینه پره ناتال کشت ادرار گرفته مى شود و بیمار مبتلا به باکتریورى بدون علامت با آمپى سیلین، سفالکسین یا نیتروفورانتوئین درمان مى شود. درمان Empiric با دوره ۳ روزه آنتى بیوتیک ۹۰% مؤثر است؛ البته مى توان درمان استاندارد ۷ تا ۱۰ روزه هم تجویز کرد.
نکته سوم: در زن حامله مبتلا به باکتریورى بدون علامت، شایعترین ارگانیسمى که یافت مى شود، E.coli است. در صورت عدم درمان باکتریورى بدون علامت، در ۳۰-۲۵% عفونت ادرارى علامت دار ایجاد مى شود.
نکته چهارم: احتمال عود باکتریورى بدون علامت با وجود درمان مؤثر ۳۰% است.
نکته پنجم: در زن حامله درمان ضد میکروبى سرکوب کننده در صورتى اندیکاسیون دارد که UTI مکرر در دوران حاملگى ایجاد شود و یا بیمار دچار پیلونفریت شود.
نکته ششم: پیلونفریت ۲% از زنان حامله را گرفتار مى کند و یکى از شایعترین عوارض طبى حاملگى است که نیاز به بسترى در بیمارستان دارد.
نکته هفتم: در زن حامله مبتلا به پیلونفریت بعد از گرفتن نمونه براى آزمایش و کشت ادرار، درمان با هیدراسیون داخل وریدى و آنتى بیوتیک (معمولاً یک سفالوسپورین یا آمپى سیلین و جنتامایسین) شروع مى شود. اگر زایمان پره ترم شروع شده باشد، ممکن است نیاز به داروهاى توکولیتیک هم باشد.
نکته هشتم: در زن حامله مبتلا به پیلونفریت اگر در مدت ۴۸ تا ۷۲ ساعت بعد از شروع درمان بهبودى مشاهده نشد، باید به فکر وجود انسداد ادرارى، سنگ ادرارى یا آبسه کلیه بود و همچنین پوشش آنتى بیوتیکى را بار دیگر ارزیابى کرد: گاه به کمک سونوگرافى یا دیگر روش هاى تصویربردارى مانند توموگرافى کامپیوترى مى توان سنگ یا آبسه را تشخیص داد.
نکته نهم: در زن حامله، در صورت عود مکرر پیلونفریت، یا عدم پاسخ پیلونفریت به درمان هاى معمول، باید به دنبال علل دیگر بود. در این بیماران ۶ هفته بعد از حاملگى باید ارزیابى اورولوژیک انجام شود.
نکته دهم: سیستیت حاد در ۱% از حاملگى ها روى مى دهد و با دیزورى، تکرر ادرار و فوریت ادرار مشخص مى شود. درمان سیستیت در حاملگى مشابه با درمان باکتریورى بدون علامت است.
