پارگی زودرس پرده‌ها در حاملگی بسیار مهم و سوالی است و بویژه از درمان آن زیاد سوال طرح می‌شود. درمان PROM بر اساس سن باردارى صورت مىگیرد.
نکته اول: براى پارگى پرده‌ها در زمان ترم (۳۷ هفته یا بیشتر) به این شرح اقدام مىشود: اگر مدت کوتاهى بعد از پارگى پرده‌ها زایمان خودبخود شروع نشود، باید با تحریک زایمان اقدام به وضع حمل کرد. پروفیلاکسى بر علیه استرپتوکک گروه B اندیکاسیون دارد.
نکته دوم: در پارگى پرده‌ها در Late پرهترم (۳۴ هفته تا ۳۶ هفته کامل) مانند حاملگى ترم اقدام مىشود؛ اگر کورتیکواستروئید تزریق نشده باشد، باید به فکر تجویز آن بود.
نکته سوم: در پارگى زودرس و پرهترم پرده‌ها (۳۲ هفته تا ۳۳ هفته کامل) درمان بشرح زیر انجام مىشود:
ـ درمان انتظارى، مگر آن که تکامل ریه جنین ثابت شده باشد؛
ـ پروفیلاکسى بر علیه استرپتوکک گروه B؛
ـ تجویز یک دوره کورتیکواستروئید؛
ـ تجویز آنتىبیوتیک (در صورت عدم وجود کنترااندیکاسیون) براى طولانى کردن Latency (فاصله زمانى بین PROM و زایمان).
نکته چهارم: در پارگى زودرس و پرهترم (۲۴ هفته تا ۳۱ هفته کامل) پرده‌ها درمان بشرح زیر انجام مىشود:
ـ درمان انتظارى؛
ـ پروفیلاکسى بر علیه استرپتوکک گروه B؛
ـ تجویز یک دوره کورتیکواستروئید؛
ـ تجویز توکولیتیک (فایده آن ثابت نشده است)؛
ـ تجویز سولفات منیزیوم براى محافظت عصبى از جنین، در صورتى که زایمان قریبالوقوع باشد؛
ـ تجویز آنتىبیوتیک (در صورت عدم وجود کنترااندیکاسیون) براى طولانى کردن Latency (فاصله زمانى بین PROM و زایمان).
نکته پنجم: در پارگى زودرس پرده‌ها در سن کمتر از ۲۴ هفته درمان بشرح زیر انجام مىشود:
ـ مشورت کردن با خود بیمار؛
ـ درمان انتظارى یا تحریک زایمان؛
ـ پیش از قابل حیات بودن جنین، تجویز پروفیلاکسى بر علیه استرپتوکک گروه B، توکولیتیک، سولفات منیزیوم و کورتیکواستروئید توصیه نمىشود.
ـ تجویز آنتىبیوتیک را از هفته (۷/۰)۲۰ باید در نظر داشت.
نکته ششم: در زن حامله، مایعى که از واژن خارج مىشود، باید مایع آمنیون در نظر گرفته شود، مگر آن که خلاف آن ثابت شود. بیشتر موارد PROM را مىتوان بر اساس شرححال و معاینه بالینى تشخیص داد. باید معاینه بالینى طورى انجام شود که خطر ایجاد عفونت به حداقل برسد. معاینه با اسپکولوم استریل انجام مىشود تا احتمال عفونت واژن بررسى گردد و نمونه کشت از سرویکس یا واژن براى گنوکک، کلامیدیا تراکوماتیس و استرپتوکک گروه B تهیه شود.
نکته هفتم: کوریوآمنیونیت (عفونت داخل آمنیونى) با تب بالا، تاکىکاردى (مادر و جنین) و تندرنس رحم مشخص مىشود. ترشحات چرکى سرویکس یافتهاى بسیار دیررس است. عموما شمارش WBC مادر افزایش دارد، اما این یافته غیراختصاصى است و مىتواند در دوران حاملگى گمراه کننده باشد؛ همچنین افزایش شمارش WBCها مىتواند از تزریق کورتیکواستروئید ناشى شده باشد. بیماران مبتلا به کوریوآمنیونیت اغلب وارد زایمان خودبخود و اغلب دیسفونکسیونل مىشوند.
نکته هشتم: بعد از تأئید تشخیص کوریوآمنیونیت، درمان شامل تجویز آنتىبیوتیک داخل وریدى و اقدام به وضع حمل است.
نکته نهم: وجود عفونت داخل آمنیونى به تنهایى اندیکاسیونى براى وضع حمل اورژانس نیست و در بیشتر موارد روش وضع حمل بر اساس اندیکاسیونهاى استاندارد حاملگى مشخص مىشود. به عبارت دیگر عفونت داخل آمنیونى به تنهایى بندرت اندیکاسیونى براى وضع حمل سزارین است.
نکته دهم: در تست نیترازین با استفاده از pH، مایع آمنیونى از ترشحات واژن و ادرار تشخیص داده مىشود. مایع آمنیونى قلیایى است. pHترشحات واژن بین ۴/۵ تا ۶ و pH ادرار برابر یا کمتر از ۶ است. براى انجام تست نیترازین، با استفاده از اسپکولوم نمونهاى از مایع از واژن برداشته شده، با کاغذ یا سواب آغشته به نیترازین تماس داده مىشود. اگر مایع قلیایی باشد (یعنى نمونه برداشته شده، مایع آمنیون باشد)، کاغذ یا سواب به رنگ آبى تیره در مىآید. از جمله علل مثبت کاذب این تست مىتوان به موکوس سرویکس، خون و منى اشاره کرد.
