آسیب کبدی ناشی از داروهای مختلف!

بر اساس پاتولوژی رابینز، انواع آسیب‌های کبدی ناشی از داروهای مختلف را مرور می‌کنیم:

نکته اول: داروهایی که آسیب کلستاتیک ایجاد می‌کنند (کلستاز هپاتوسلولار بدون التهاب): کنتراسپتیوها و استروئیدهای آنابولیک؛ درمان جایگزین استروئید.

نکته دوم: داروهایی که هپاتیت کلستاتیک ایجاد می‌کنند (کلستاز به همراه نکروز لوبولار و التهاب، ممکن است تخریب مجاری صفراوی دیده شود): آنتی‌بیوتیک‌های مختلف؛ فنوتیازین‌ها؛ استاتین‌ها

نکته سوم: داروهایی که نکروز هپاتوسلولار ایجاد می‌کنند:

1. نکروز پراکنده هپاتوسیت‌ها: متیل‌دوپا، فنی‌توئین؛
2. نکروز حجیم: استامینوفن، هالوتان؛
3. هپاتیت مزمن: ایزونیازید.

نکته چهارم: داروهایی که بیماری کبد چرب ایجاد می‌کنند:

1. قطرک‌های بزرگ و کوچک چربی: اتانول، کورتیکواستروئیدها، متوترکسات، TPN
2. استئاتوز میکرووزیکولار (قطرک‌های کوچک و منتشر چربی): والپورات، تتراسیکلین، آسپیرین (سندرم ری)، HAART.
3. استئاتوهپاتیت به همراه اجسام Mallory-Denk: اتانول، آمیودارون

نکته پنجم: داروهایی که فیبروز و سیروز ایجاد می‌کنند (فیبروز پری‌پورتال و پری‌سلولار): الکل، متوترکسات، انالاپریل، ویتامین A و دیگر رتینوئیدها.

نکته ششم: داروهایی که گرانولوم اپی‌تلوئید غیر کازئیه ایجاد می‌کنند: سولفونامیدها، آمیودارون، ایزونیازید.

نکته هفتم: داروهایی که گرانولوم Fibrin Ring ایجاد می‌کنند: آلوپورینول.

نکته هشتم: داروهایی که می‌توانند سبب سندرم انسداد سینوزوئیدی (بیماری Veno-Occlusive) شوند: شیمی‌درمانی با دوز بالا.

نکته نهم: داروهایی که می‌توانند سبب سندرم بود کیاری شوند: کنتراسپتیوهای خوراکی

نکته دهم: داروهایی که می‌توانند سبب پلیوزیس هپاتیس شوند (ایجاد حفره‌های خون بدون پوشش اندوتلیال): استروئیدهای آنابولیک، تاموکسیفن.