به سراغ ارتوپدی می‌رویم: آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن. به ده نکته مهم زیر توجه کنید:
نکته اول: آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن اختلالی منتشر است که جسم مهره‌ها، دیسک بین مهره‌ای، رباط‌ها و مفاصل بین مهره‌ها را در چند ناحیه گرفتار می‌کند و سبب کم شدن فاصله بین مهره‌ها و ایجاد استئوفیت در حاشیه‌های مهره‌ها و سرانجام نیمه دررفتگی مفاصل بین مهره‌ای می‌شود.
نکته دوم: علت آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن مشخص نیست. مواردی نظیر افزایش سن و تروما را در ایجاد بیماری دخیل می‌دانند.
نکته سوم: آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن از شایع‌ترین علل درد گردن است و در سن بالای ۴۵ سال شیوع بیشتری دارد.
نکته چهارم: بیماری مبتلا به آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن از درد، سفتی و محدودیت حرکات گردن شکایت دارد. درد بعد از بی‌حرکتی ایجاد می‌شود (ثابت نگه داشتن سر در هنگام مطالعه و یا استفاده از کامیپوتر) و معمولا از پشت گردن شروع می‌شود و به بین شانه‌ها و گاه خود شانه‌ها انتشار می‌یابد.
نکته پنجم: در آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن زمانی درد به اندام‌ها انتشار می‌یابد که استئوفیت‌های ایجاد شده بر روی ریشه‌های اعصاب یا پرده‌های نخاع فشار بیاورند.
نکته ششم: در بیمار مبتلا به آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن در معاینه، حساسیت روی زایده شوکی مهره‌های گردن و عضلات پاراورتبرال وجود دارد. ممکن است حرکات گردن محدود و دردناک باشد.
نکته هفتم: در آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن در تصویربرداری کاهش فاصله بین مهره‌ها، وجود استئوفیت در حاشیه مهره (بویژه در قدام) و اسکلروز دیده می‌شود.
نکته هشتم: در آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن شدت تظاهرات بالینی به شدت تغییرات تصویربرداری ارتباط ندارد و گاه با وجود تغییرات پیشرفته استخوانی، بیمار شکایتی ندارد.
نکته نهم: درمان طبی آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن شامل این موارد است: ۱- گرم نگه داشتن محل دردناک؛ ۲- گردنبند طبی؛ ۳- NSAIDs؛ ماساژ عضلات پاراورتبرال. تقویت عضلات گردن با ورزش‌های ایزومتریک تا حدی از عود بیماری جلوگیری می‌کند.
نکته دهم: در بیمار مبتلا به آرتریت دژنراتیو مهره‌های گردن اگر درمان طبی موثر نباشد و علایم تنگی کانال نخاع گردنی و فشار روی نخاع وجود داشته باشد (علایم میلوپاتی مانند مثبت شدن بابینسکی، هیپررفلکسی، Wide Based Gait، از دست رفتن مهارت‌های ظریف دست) برداشتن قوس خلفی مهره‌های درگیر (لامینکتومی) لازم می‌شود.