بیماری زخم پپتیک یا PUD بسیار مهم است و شایع؛ نکات زیر از هاریسون ۲۰۲۲ انتخاب شده‌اند و هم کاربردی هستند و هم تستی:
نکته اول: از آنجا که درد شکم نمىتواند بخوبى وجود زخم معده یا دئودنوم را نشان بدهد، و نیز بیمارىهاى مختلفى مىتوانند تظاهرات PUD را داشته باشند، اغلب لازم مىشود تا وجود زخم تأئید شود. براى این منظور از روشهاى رادیوگرافیک (ارزیابى با باریم که بندرت امروزه انجام مىشود) یا اندوسکوپیک استفاده مىشود.
نکته دوم: در بیمارى که وجود زخم پپتیک در وى ثابت مىشود، باید مشخص شود که آیا زخم پپتیک وى در ارتباط با عفونت با هلیکوباکتر پیلورى است و یا مصرف NSAIDs؟ در صورتى که هلیکوباکتر پیلورى وجود داشته باشد (بدون توجه به این که آیا بیمار NSAIDs مصرف مىکند یا نه؟)، درمان ۳ دارویى براى ۱۴ روز آغاز مىشود و به دنبال آن داروهاى مهار کننده ترشح اسید (H2 بلوکرها یا داروهاى PPI)، در کل براى مدت ۴ تا ۶ هفته ادامه داده مىشوند.
نکته سوم: در بیمار مبتلا به عفونت هلیکوباکتر پیلورى باید ۴ هفته بعد از کامل شدن دوره آنتىبیوتیک، ریشهکن شدن هلیکوباکتر پیلورى تأئید شود.
نکته چهارم: آزمون انتخابى براى اثبات ریشهکن شدن هلیکوباکتر پیلورى، آزمون تنفسى اوره (UBT) یا ارزیابى آنتىژن مدفوع است.
نکته پنجم: آزمونهاى سرولوژیک براى اثبات ریشهکن شدن هلیکوباکتر پیلورى سودمند نیستند، چرا که تیتر آنتىبادى به آرامى کاهش مىیابد و اغلب به حد غیر قابل اندازهگیرى نمىرسد.
نکته ششم: زخمهاى معده، بویژه زخمهاى بدنه و فوندوس مىتوانند بدخیم باشند. بنابراین در ابتداباید بیوپسىهاى متعدد از زخم معده تهیه شود و حتى در صورتى که نمونههاى بدست آمده از نظر بدخیمى منفى باشند، باید در هفتههاى ۸ تا ۱۲ اندوسکوپى صورت گیرد تا بهبود زخم تأئید شود و در صورتى که زخم همچنان پایدار باشد، باید بیوپسى انجام شود.
نکته هفتم: 70% زخمهاى معدهاى که در نهایت بدخیم بودن آنها ثابت مىشود، به دنبال درمان بهبود قابل توجه (و اغلب ناکامل) پیدا مىکنند.
نکته هشتم: از جمله (توکسینها و) داروهایى که مىتوانند سبب ایجاد بیمارى زخم پپتیک شوند، مىتوان به بیسفسفوناتها، داروهاى شیمىدرمانى، کلوپیدوگرل، کوکائین Crack، گلوکورتیکوئیدها (در همراهى با NSAIDs)، میکوفنولات موفتیل و کلرید پتاسیم اشاره کرد.
نکته نهم: شایعترین تشخیص در بیمارانى که به سبب احساس ناراحتى در بخش فوقانى شکم ویزیت مىشوند، دیسپپسى فونکسیونل (دیسپپسى اسنشیال) است.
نکته دهم: اصطلاح دیسپپسى فونکسیونل به گروهى از اختلالات ناهمگون اطلاق مىشود که با درد فوقانى شکم بدون وجود زخم پپتیک مشخص مىشوند. علایم بیمار مىتواند طیفى را در بر گیرد (از احساس پُرى بعد از خوردن غذا و احساس سیرى زودرس تا درد سوزشى اپىگاستر).
