بر اساس هندبوک کاپلان ده نکته مهم در مورد درمان بی‌خوابی مرور می‌کنیم:
نکته اول: از پنج بنزودیازپین به عنوان داروی خواب‌آور استفاده می‌شود: ۱- فلورازپام؛ ۲- تمازپام؛ ۳- کوازپام؛ ۴- استازولام؛ ۵- تریازولام. بنزودیازپین‌ها دوره نهفتگی خواب را کوتاه می‌کنند و تداوم خواب را افزایش می‌دهند.
نکته دوم: بنزودیازپین‌ها مرحله ۳ و ۴ خواب (خواب عمیق با امواج آهسته) را کوتاه می‌کنند و برای درمان خوابگردی و وحشت شبانه که در مراحل عمیق خواب ایجاد می‌شوند، موثر هستند.
نکته سوم: زولپیدم، اسزوپیکلون و زالپلون داروهای غیر بنزودیازپینی هستند که شروع اثر سریعی دارند و بطور اختصاصی بی‌خوابی را برطرف می‌کنند. این داروها فاقد خصوصیات شل کنندگی عضلانی و ضد تشنج هستند و بندرت علایم محرومیت ایجاد می‌کنند.
نکته چهارم: راملتئون داروی خواب‌آوری است که عمدتا برای مواردی از بی‌خوابی تجویز می‌شود که با مشکل در به خواب رفتن همراه هستند. این دارو آگونیست گیرنده ملاتونین است.
نکته پنجم: راملتئون نباید همراه یا بلافاصله بعد از غذاهای پرچرب استفاده شود.
نکته ششم: راملتئون می‌تواند سبب واکنش‌های آنافیلاکتیک یا شبه آنافیلاکتیک همراه با آنژیوادم شود و اگر بیمار به دنبال مصرف این دارو دچار آنژیوادم شود، نباید دوباره آن را مصرف کند.
نکته هفتم: در حال حاضر داروهای غیربنزودیازپینی نظیر زولپیدم، زالپلون، اسزوپیکلون و راملتئون را درمان‌های خط اول بی‌خوابی می‌دانند چرا که برخلاف بنزودیازپین‌ها سبب تحمل و وابستگی نمی‌شوند.
نکته هشتم: از دوز کم ترازودون برای درمان بی‌خوابی استفاده می‌شود.
نکته نهم: کوتیاپین آنتاگونیست سروتونین دوپامین است و از آن به عنوان یک داروی تائید نشده برای بی‌خوابی استفاده می‌شود.
نکته دهم: سوورکسانت آنتاگونیست اختصاصی گیرنده اورکسین است و از آن برای درمان بی‌خوابی (اختلال در شروع یا تداوم خواب) استفاده می‌شود. تجویز این دارو در نارکولپسی کنترااندیکه است.
