ده نکته بسیار مهم عفونت ادراری را بر اساس هاریسون مرور می‌کنیم:
نکته اول: از جمله علایم معمول سیستیت مىتوان به دیزورى، تکرر ادرار و فوریت ادرار اشاره کرد. اغلب بیمار به نوکتورى، Hesitancy، احساس ناراحتى سوپراپوبیک و هماچورى آشکار نیز اشاره مىکند. درد یک طرفه پشت و پهلو اغلب نشاندهنده درگیرى بخش فوقانى دستگاه ادرارى است.
نکته دوم: سیستیت بدون عارضه را مىتوان تنها بر اساس شرححال درمان کرد. اما در زنان حامله (و همین طور در صورت شک به مقاومت باکتریایى و یا عفونت راجعه) باید U/C انجام شود.
نکته سوم: TMP/SMX (خط اول بصورت مرسوم و در مناطقى که میزان مقاومت به آن از ۲۰% بالاتر نمىرود) و نیتروفورانتوئین داروهاى انتخابى براى درمان سیستیت حاد هستند. بتالاکتامها و فلوئوروکینولونها خط دوم درمان به شمار مىروند. درمان با نیتروفورانتوئین براى ۵ تا ۷ روز و با TMP/SMX براى ۳ روز صورت مىگیرد.
نکته چهارم: درمان باکتریورى بدون علامت بجز در موارد زیر از شیوع عفونتهاى علامتدار یا عوارض نمىکاهد: ۱ـ زنان حامله؛ ۲ـ بیمارانى که قرار است تحت جراحى اورولوژیک قرار بگیرند؛ ۳ـ بیماران مبتلا به نوتروپنى؛ ۴ـ بیمارانى که پیوند کلیه دریافت کردهاند.
نکته پنجم: عود سیستیت بدون عارضه در زنانى که در سن بارورى بسر مىبرند شایع است و اگر UTI مکرر بر روى زندگى بیمار علامت بگذارد باید، درمان صورت بگیرد. 2 یا تعداد بیشترى اپىزود عفونت در طول سال اندیکاسیون قطعى پیشگیرى به شمار نمىرود و باید بر اساس تمایل بیمار رفتار شود. سه نوع پیشگیرى وجود دارد: ۱ـ مداوم: با دوز کم TMP/SMX یا یا نیتروفورانتوئین؛ ۲ـ بعد از آمیزش: با دوز کم TMP/SMX یا نیتروفورانتوئین؛ ۳ـ شروع توسط بیمار با شروع علایم. پیشگیرى براى ۶ ماه ادامه مىیابد و بعد قطع مىشود.
نکته ششم: در ابتداى حاملگى داروهایى نظیر نیتروفورانتوئین، آمپىسیلین و سفالوسپورینها داروهاى بىخطر براى درمان عفونت ادرارى هستند.
نکته هفتم: در سه ماهه اول باردارى (به سبب تراتوژن بودن) و در نزدیک ترم (به سبب خطر کرنایکتروس) نباید از سولفونامیدها استفاده کرد.
نکته هشتم: ظهور کاندیدا در ادرار از جمله عوارض شایع کاتترهاى ماندگار، بویژه در ICU و در بیمارانى است که دچار دیابت هستند یا آنتىبیوتیکهاى وسیعالطیف مصرف مىکنند. در بیماران بدون علامت خارج کردن کاتتر در بیش از ثلث موارد سبب برطرف شدن کاندیدورى مىشود. در بیمارانى که دچار سیستیت یا پیلونفریت علامتدار هستند و یا احتمال ایجاد عفونت منتشر در آنها مىرود، باید درمان انجام شود.
نکته نهم: پروستاتیت مزمن باکتریایى بصورت اپىزودهاى مکرر سیستیت، گاه به همراه درد لگن و پرینه خود را نشان مىدهد. در صورت تأئید تشخیص، اغلب نیاز به تجویز آنتىبیوتیک (فلوئوروکینولون یا TMP/SMX) براى ۴ تا ۶ هفته است. در صورت عود باید درمان ۱۲ هفتهاى انجام شود.
نکته دهم: پیلونفریت آمفیزماتو نوع شدیدى از پیلونفریت است که با تولید گاز در بافتهاى کلیه و اطراف آن همراه است و تقریبا تنها در بیماران دیابتى ایجاد مىشود. براى درمان این عارضه به عنوان اقدام اولیه مىتوان از درناژ از راه پوست استفاده کرد و در صورت لزوم نفرکتومى انجام داد.
